Gdy pomiędzy dwojgiem ludzi pada wyraz: „rozwód”, każda ze stron powinna zapoznać się z paragrafami regulującymi prawo alimentacyjne. Ustawa kodeks rodzinny i opiekuńczy z dnia 25 lutego 1964 roku z późniejszymi zmianami wskazuje kompetencje i powinności po ustaniu małżeństwa. Wymogiem oznajmienia rozwodu jest rozpad pożycia małżeńskiego oraz ułożony pozew rozwodowy przez jednego z małżonków.

W wyroku ogłaszającym zakończenie małżeństwa, sąd posiada kompetencje do przyznania opieki nad dzieckiem konkretnemu rodzicowi, ustalenia widzenia się z dzieckiem oraz w jakiej wysokości każdy z małżonków będzie uczestniczył w kosztach utrzymania małoletniego. Decyzję sąd ogłasza adekwatnie z korzyścią dziecka bądź rodzeństwa. Sąd może także oznajmić rozwód ze wskazaniem osoby winnej rozkładu pożycia. Rozwiedziony, który nie został ogłoszony winnym rozkładu pożycia i którego sytuacja materialna po rozwodzie uległa nadszarpnięciu, może żądać od sądu orzeczenia o wypłacaniu alimentów (wysokość alimentów zależna jest od kosztów rozwiedzionego i sposobności szans zarobkowych oraz zawodowych pozwanego).

Podział majątku po ustaniu małżeństwa może zostać zasądzony również przez sąd na życzenie jednego z małżonków, pod warunkiem, iż sfinalizowanie tego podziału nie będzie wywołać zbytnia zwłoką w całym postępowaniu. Natomiast obowiązek alimentacyjny rodzi się po rozwodzie, w (rozwód Warszawa-http://www.kancelaria-cpr.pl/oferta/adwokat-rozwod) relacji do rodzica, któremu stała opieka nad dzieckiem została przyznana. Obowiązek alimentacyjny obejmuje świadczenia na rzecz utrzymania i wychowania dziecka. Alimenty na dzieci przydzielane są w zależności od okazji zarobkowych i zawodowych wskazanego rodzica.

Dożywotnim obowiązkiem alimentacyjnym są świadczenia na rzecz dziecka niepełnosprawnego, które ma trudności w samo utrzymaniu się z powodu komplikacji zdrowotnych. Rodzic może odwołać się jednak od przekazywania alimentów, gdy potwierdzi przed sądem, iż świadczenia na rzecz dziecka wiążą się z istotnym uszczerbkiem na zdrowiu bądź dziecko nie stara się usamodzielnić mimo posiadanych przez nie alternatyw. W orzecznictwie sądowym przyjmuje się regułę, iż rodzice powinni brać udział w wydatkach utrzymania i wychowania dzieci po równo, chyba że w razie, gdy jedna ze stron nie ma ku temu sposobności czy też jest niepełnosprawna.